​41.
'Goed. Dan herhaal ik het even in mijn eigen woorden en waar het niet klopt verbeter jij me'
Dat vond de nieuwe schrijver oke. Al voelde het nog steeds niet helemaal gemakkelijk dat hij en Wilke Marie Clipart-Enter elkaar nu tutoyeerden. Zij was toch degene geweest die het Mirenco/Beddingveldgebeuren en daarmee ook hemzelf justitieel bij de enkels had afgezaagd.En dan nu met haar samenspannen voelde een beetje raar. Maar interessant was het ook. In de zaak ' Phil Colors': OptIn gedupeerden tegen Mirenco Uitgevers en schrijvers was hij niet bepaald gesteund door Mirenco's  topadvocaat Sluimer Wizaerd. Het uitgeversclubje had hem aan z'n lot overgelaten met een van overheidswege toegewezen advocaat die nog nat achter z'n oren was.
Het telefoontje van Wilke Marie die aanbood hem in zijn eventuele hoger beroep bij te staan op no cure no pay basis, op het moment dat de strafmaat werd bepaald, had hem niet alleen verrast maar ook aan het denken gezet. En dat terwijl hij eigenlijk al uitgedacht was: hij zou zijn straf accepteren en doorgaan met zij leventje. Het liefst zo stil mogelijk. Maar de mogelijkheid om Beddingveld en consorten een hak te zetten vond hij eenvoudig te aantrekkelijk. Wilke had hem uitgelegd dat dat de hoofdlijn van het verweer in hoger beroep worden: Alle schuld moest worden gelegd bij Mirenco. En uitgezocht moest worden wie Lasso Tools was (De Nieuwe Schrijver had geen idee). Volgens Wilke was de zaak veel groter dan eenieder kon vermoeden. Zonde om de zaak nu af te sluiten.

'Jij werd gedwongen de OptIninformatie te gebruiken om je verhaal mee op te sexen. Jij was er niet van op de hoogte dat er echte mensen achter de OptIn accounts schuilgingen die er niet van op de hoogte waren dat zij werden misbruikt in een schrijfbattle. Jij verkeerde in de veronderstelling dat de schrijfbattle een promotieverhaal voor de nieuw uit te brengen App 2 Write was. Jij was er wel van op de hoogte dat er een geld stroomde uit de bron die De Brede Branchevereniging van Bedden' heette en die moest worden bediend.'
'Ja.'
'Wat ja?'
'Dat is kort gezegd wat ik wist en wat ik niet wist'.
'En al die belachelijke namen. Hoe zijn die uit je toetsenbord gerold. Verzonnen?'
'Ja min of meer'.
'Met min of meer kom ik natuurlijk niet tot een werkbaar verweer. Be specific'.



42.

Femke Brechen wist dat het goed mis was met Ab toen hij aan tafel schoof met de mededeling: Ik heb me opgegeven voor een mentale weerbaarheidscursus bij de politie.
De vork boerenkool bleef steken ter hoogte van Femkes rechterborst, die toch al scheef hing, maar nu leek op een zinkende Titanic.
Maar je bent helemaal niet bij de politie! zei ze.
Daarom!  antwoordde Ab met volle mond. Lekker Fem, die andijvie.
Femke besloot het onderwerp en alle voorgaande onderwerpen te laten rusten. Ze besloot dat er hulp gezocht moest worden. En ook moest er een vakantie worden geboekt. Met onmiddellijke ingang. Een fijne fietsvakantie door Drente bijvoorbeeld, waarbij de bagage per huifkar naar het volgende hunebed-adresje werd vervoerd. Heerlijk! Even geen internet, geen Hyves of hoe het heten mocht, even gewoon lekker los in Moeder Natuur, de Wielewaal achterna, of de DikDik, of de Fluithaas.
Toch kon ze het niet laten om op te merken dat het wel raar was, zo'n mentale weerbaarheidscursus. Bij de politie. Nota beneveld! zei Femke. Alsof je aan het Nederlands elftal moet uitleggen wat een bal is.
Ze hoopte dat de voetbalmetafoor zou aanslaan.
Over voetbal gesproken, zei Ab, terwijl hij het velletje van een stuk worst afpullekte: Ik ben vanavond trouwens weg met de jongens..
Weg? weg? hoe bedoel je weg? vroeg Femke. Ik zie je toch straks gewoon? In de kantine? ik heb dienst.
Nee, we spelen niet, we hebben een overleg bij Phil thuis. 'n ideetje van Hans. Hij wil dat we in een ruit gaan spelen.
In een ruit? Wat voor ruit? riep zijn vrouw. Het is ZAALvoetbal Ab!
Als Hans wil dat we in een ruit spelen, dan ben ik geneigd dat te doen, zei Ab. En als hij wil dat we met Pasen het kerstboomsysteem spelen ook. Hans weet waar-ie het over heeft. In tegenstelling tot sommige andere mensen die ik ken. Voegde hij er veelbetekenend aan toe. Is mn setje schoon?
Maar je zei net dat er geen wedstrijd was! zei Femke verbaasd.
Ik wil mn shirt aan, punt. zei Ab. Daar is voor betaald. En het geeft aan dat we d'r niet voor janmetdedikkeharry zitten. 
Hij schoof zijn stoel naar achteren. Even mn afzetlint pakken. Dan kunnen we meteen de posities markeren.
Janmetdedikkeharry, zie Femke. Dat heb ik je nou nog nooit horen zeggen. Maar IK heb heimwee naar Abmetdedolledries. Wat als we vanavond ... met de punt naar voren ...



Met de punt naar voren stond ook Jack, met zn C5. Midden op de markt van Bunschoten Spakenburg. Een politiewagen blokkeerde elke mogelijk exit naar rechts of naar links. Ik ben zo de lul, dacht Jack. En toen dacht-ie even helemaal niks meer.



43.

Want daar liep ook ineens Alex Crop warrig voor zijn auto langs. In een geel bloesje van een Zeemanachtige winkel. Jacks bek viel open en hem restte slechts nog zijn Pavlovreactie:  een bekende zien is toeteren en zwaaien.
Crop schrok zich wild. Geurend naar Fishermansfriend en een nieuw Verre Oostenoverhemd liep hij stijf van een aan autisme grenzende spanning, in de richting van Tammy's voordeur die zich niet ver hier vandaan bevond. Niets zou hem tegenhouden had hij zich voorgenomen. Maar een claxon op 2 meter afstand did the job.

Jack gooide  de deur van zijn bolide open. Crop stuiterde naar binnen.
'Ha Jack'
'Hey Alex'
De voor de hand liggende vraag voor beiden zou zijn: "wat doe doe jij hier?' Maar deze vraag werd vooralsnog niet gesteld. 
'Eeeuhhh... ' begon Alex.
'Wacht even', zei Jack,' m'n Blackberry trilt'.
Uitstelgedrag. Jack haalde omstandig zijn apparaat tevoorschijn. "Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Er is geen wet die daar iets tegen heeft. --Galaten 5:22-23" ' las hij hardop.
'Crop we dromen. Toch? '
'Och', zei Crop. 'Wat een hoop politie hier trouwens. Je kan geen kant op, zie je dat?'
'Jaja'.
'Ik heb wel weer eens zin in een potje voetbal'.
Crop spoort vandaag ook niet,  dacht Jack zijns ondanks.
'Wat doe jij hier trouwens?' vroeg hij toch maar, terwijl hij ondertussen de politiewagens stapvoets zag oprukken.
'Misschien wel hetzelfde als jij meneer Spelling' antwoordde Alex nogal bijdehand voor zijn doen. En ik ga ermee verder. Want ik heb geen lift nodig.'
'Ach Alex', zei Jack terwijl hij zag dat één van de politiewagens werd opgehouden door een achteruitstekende aanhanger van een vishandelaar die 'De Graaff heette, 'laten we een visje eten. We zijn hier nu toch in visland.'
De niet opgehouden politieauto naderde nog steeds. Inmiddels was voor Jack nu goed te zien dat de bijrijdende dienaar der wet heftig sprak in een mobiele telefoon. Vreemd genoeg leek de auto van binnen versierd met slingers gemaakt van afzetlint.
Jack stapte uit.  Crop volgde zijn voorbeeld, meldend dat hij helemaal geen liefhebber van vis was.
Jack leunde tegen zijn auto en tuurde naar de in zijn richting rijdende flikkenwagen. Wat zijn ambtenaren toch sloom dacht hij berustend. Op dat moment kwam de feestelijke politieauto tot stilstand om een bejaard echtpaar  te laten oversteken. Jack rook een kans. Een kans om weer iets doms te doen en waarop ook  het woord uitstelgedrag van toepassing was.
Hij klikte zijn deur op slot om vervolgens hard aan het portier te rukken. Loeiend sloeg zijn alarm aan. Het alarm zette het bejaarde echtpaar midden op de weg in de pauzestand. Jack vloog de markt over als de snelle rechtsbuiten die hij ooit was. Crop begreep het allemaal niet maar holderdebolderde achter Jack aan.
In de politieauto werd een mobiele telefoon vernield en gingen de inzittenden een gevecht aan met de veiligheidsgordels.



44.

Het was een cul de sac! De markt van het kleine vissersdorp liep uit op de haven, met z'n rondborstige dobberende botters. Er was geen ontkomen aan.
Het is een cul de sac, roept Alex Crop, in een poging de sprint van Jack te remmen.
Die verstaat 'zak', kijkt verontwaardigd om naar z'n vrind, en rent recht het water in.
Meteen begint er een carillon  te spelen: Lang zal die leven, lijkt het wel. De diepe bastonen gorgelen over de daken, alsof onderin het kerkje een kreunende reus zich opricht en zijn nog slaperige hoofd uit de campanile steekt.
Huh?
Jaha!
Het is het sein voor een groepje in niet veel meer dan vrolijke kraplappen gestoken vrouwen om hun opwachting te maken bij de haven. Ook de politie snelt toe.
Terwijl Jack - in 1 klap afgekoeld - proestend boven water komt, is er een juichend cordon op de kade ontstaan van mensen die hij deels niet en - warempel - deels wel kent. Hoera! roepen ze, en gooien lege mosselschelpen in de lucht, die lichttikkelend neerkomen op de klinkers.
'Wil de jarige verdachte wellicht aanstalten maken om uit het water te komen'? schalt een stem door een mobilifoon.
Een van de agenten lijkt wel een verkeerspion, zo omwikkeld is hij door rood-witafzetlint. Het duurt even voordat Jack in de plastic wikkel Ab herkent. Het helpt enorm dat Alex er glunderend naast staat. En daar! Kijk nou : als dat Capslock niet is. En Phil. En Raster. Flip. Het Hakje!  Verdomd: het hele voetbalteam is present. Ze hebben allemaal een zonnebril op, alsof ze stuk voor stuk voor de Blues Brothers auditeren.
Druipend kruipt Jack aan wal, schudt zijn haren als een natte labrador, vist een stuk touw uit z'n halve baard.
Jack, my man! zegt Phil. Fitte vijftiger. Dacht je nou echt dat we je zouden ontzien bij het bereiken van deze mijlpaal? Jij, als primus interpares van dit nobele gezelschap. Voor wie de ballen niet zwierig genoeg kunnen rollen. Van voor naar achter en van links naar rechts! Alles voor dat knotsgekke gevoel dat we kerels zijn. Dat we gedreven zijn en bijna heilig aangeraakt. Om te scoren. Hangende spitsen voor wie telkens weer de punt valt, terwijl het zweet van onze ruggen gutst en het naar zout smaakt als we het juichen ingetogen smoren met de vlakke hand. Dat de bal snoeihard uit onverwachte hoek een net te zingen zet en dreunend ketst tegen de muur daarachter. Dat we piepend en fluitend ...
Effe dimme, Phil, fluistert Crop. Maar Cherchez knikt. Ja ja, zo is het maar net! Hij slaat zijn arm om Horizontal, maar die schuttert wat.
Gotverdimme ja,  zul je bedoelen!  vloekt Toon.
... en daarom, goeie ouwe Jack, vervolgt Phil Colors. Omdat je vandaag, uitgerekend vandaag, 50 bent geworden. En omdat we hopen dat je nog lang de bal aan de voet van wat dan ook houdt. Hebben we je hartewens in vervulling laten gaan. Hier issssss, vers als de vis van haar werkgever, the one and only ...  the bold and the beautiful: Taahoomaaaaaaah!
Uit de menigte kraplappen maakt ze zich los: draaiend en kappend als een glinsterende sardine. D'r slordige blonde lokken plakken een beetje om d'r blozende gezicht. Dr' golvende lippen wijken wat, ze lacht en wrijft over haar welvend buikje. Jack kan zijn ogen niet van haar afhouden. Het gejoel in zijn lijf wordt weerkaatst door het geluid op de markt.  Dat aanzwelt en door de menigte kerft en die uiteen drijft. Gillend opeens. Paniek. Uit het niets komt een bus aanrazen, rondt de bocht, ketst op een trottoirrand,  zet onverminderd koers rechtuit, recht op Tahoma, recht op Tammy.
Neeeeeeeeee! loeit Jack. Nee, nee, nee!!!

Hebbes, meneer Spelling! Klinkt het bij zijn oor. Rustig aan. Even op de rug draaien. Zo. U hoeft niks te doen.



45.

'We kunnen het natuurlijk over een naam hebben heer Colors, maar ik vind dat van ondergeschikt belang'.
Lasso Tools deed duidelijk liever zaken met Natasja dan met Phil. Het ongeschorene van de Dreamwear eigenaar stond hem tegen. Mensen die hun haar onvoldoende verzorgen waren sowieso verdacht in zijn ogen. En Phil zag er inderdaad uit alsof hij na in een sloot te zijn gevallen met natte haartjes was gaan slapen om vervolgens zonder een spiegel te raadplegen zich de andere ochtend  weer vrolijk in de samenleving te begeven.  Lasso wendde zich dan ook tot Natasja en riep: 'Heerlijk dat van die autogenese ... Da's veruit het interessantst. Daarom - en omdat ik zoveel vertrouwen heb in jou lieve Natas - ben ik uit naam van het hele slaapgebeuren ook bereid mijn portemonnee  te trekken!' Vriend Tools verloor in zijn enthousiasme nu zichtbaar vocht . Zowel Phil als Natasja deinsden wat naar achter. Voor Natasja was dit fysiek ook nodig omdat de glibberige man nu als een prehistorisch reptiel haar kant op schokte. Ze stelde zich ineens voor dat hij dadelijk zijn mond zou openen en met een roltong een denkbeeldige vlieg van haar wang zou vangen. Was het een al te opportunistisch idee van haar geweest om via Phil contact te zoeken met deze gladakker?
'Phil,  je had een naam in gedachten. Vertel!'  riep ze schriel om de aandacht te verleggen en zichzelf onder  het reptiel uit te kronkelen.
'Ach weet  je Natas ... Lieve lieve Natas. Da's nu even van ondergeschikt belang. Nietwaar heer Tools?'
'Inderdaad heer Colors'  herpakte ook Lasso Toos zich. 'Waarom hebben we het niet over de mogelijkheid dat je in 1 verhaal zowel hier aan de Montalbaendreef kunt frequenteren als op een willekeurige kade ergens in Bunschoten Spakenburg. Want dat kan toch? En hoe gaat dat dan? En wat gebeurt er dan?'
'Och' zei Phil
'Het kan dus echt? Riep Lasso extatisch
'Ik wil daar wel wat over vertellen maar dan moeten we toch eerst even met dit non disclosure formulier in de weer.'



46.

Het is misschien een goed idee om naar de kapper te gaan. Dacht Rebecca Venster de volgende maandagmorgen. Maar omdat het weekend er overduidelijk op zat , moest ze in plaats daarvan naar haar werk. Ze was daar niet per se ontevreden mee. Hoeveel mensen konden zeggen dat ze 'papierconsulente' waren? En dat nog wel bij een uiterst prestigieuze bonbonfabriek?! Het kiezen van de wikkeltjes  - chockydolls - was geen sinecure. Rebecca placht veel zorg te besteden aan de match tussen kleur en smaak. Daarbij speelde ook de vulling van de bonbon een niet onbelangrijke rol. 'n Pistache praline bijvoorbeeld verdroeg geen rood. Evenmin als een bonbon waaraan zeezout was toegevoegd in roze kon worden verpakt. Hoewel Rebecca wel hield van licht choqueren, had de marketing afdeling haar hierover net iets te vaak gekapitteld: Onze klanten willen iets dat klopt. Ze moeten proeven wat ze zien, en andersom.
Maar dat is zoooo voorspelbaar! Had Rebecca geroepen.
Ja en? zei het toenmalig hoofd van de afdeling, Bur Oblatt. 'Neem van mij aan, Venster, voor de meeste mensen is de grootste verrassing een op alle punten waargemaakte verwachting!'
En dus werd pistache groen. En aardbei rood. Net als kers. Na het vertrek van Bur, die geheel in tegenspraak met zijn uitlatingen maar in lijn met zijn verdienmodel ergens als verandermanager was gaan werken, had Rebecca met succes wat meer creatieve ruitme bedongen bij haar werkgever. Naast de standaard bonbons ws ze nu belast met de speciaalproducten. Unieke exemplaren chocolade=objecten, 'minimaal zo groot als een moorkop en maximaal zo groot als Mars', grapte haar directeur. Voor de verwikkeling van deze zoete verleiders mocht Rebecca zowel het papier als de dessins uitzoeken. Hoe leuk was dat?! In het weekend liet ze zich meestal inspireren door alles wat ze tegenkwam: veertien ooievaars, een reusachtige plastic koe, iemand met maar 1 been, of een nieuw boek in een winkelruit. Deze week was ze zeker van plan om een geschenkdoos samen te stellen van bonbons met een bite, die samen 50 tinten grijs vertegenwoordigden. De bonbons in kwestie kwamen in uiteenlopende, enigszins kinky vormen, wat extra eisen stelde aan het papier. Grijze bonbons waren so wie so een uitdaging, omdat je de mensen wel moest overtuigen dat ze niet met uitgeslagen suikers werden opgescheept. Ja, nee, het werd een leuke week!
Maar eerst ging zer nog langs Kanaaleiland. Ze had een briefje klaar voor de man die haar een Haestens had beloofd. De man met wie het telefoontje op zaterdag - was het echt nog maar zo kort geleden? - zo jammerlijk was mislukt.
'Geachte heer Colors, beste Phil', las de tekst. 'Ik wil heel graag een afspraak met u maken. Mijn huidige bed en ik hebben mot met elkaar. En dan bedoel ik dus ook mot. Naast nog een heleboel andere pluisdieren en pissebeesten (ik wil hier uit respect voor uw werk uiteraard niet van pissebedden spreken). Uw maling kwam dus als geroepen. Daarom ga ik alsnog graag op aanbieding in.
Etc. etc.
Het was natuurlijk onzin. Ze had juist n geweldig bed. Maar dat hoefde die Phillemans niet te weten. Rebecca had zich voorgenomen om gedegen onderzoek te doen naar de schimmige praktijken van haar beste vriendin. Geen development zonder research. Geen bovenkomen zonder geworstel. En geen onderkomen zonder hypotheek. Dat waren ze de simpele beginselen uit het leven van een papierconsulent.



47.

'Ik zie dat u rookt?'
Een vlassig besnord, niet al te groot, tanig mannetje van middelbare leeftijd  sprak Rebecca aan terwijl ze met twee sloffen lichtblauwe camels uit 'The Readshop' vertrok.
'Ja dat ziet u goed.'
Rebecca werd graag zomaar aangesproken door wildvreemden (avontuur!) maar taxeerde deze man als ietwat dubieus en waarschijnlijk uit op een gratis sigaret. Hoe dan ook vervelend dat ze niet wat bijdehanter reageerde. Toch haar handelsmerk.
'Bent u uit op een gratis sigaret?' probeerde ze de man voor te zijn en zichzelf leidend te positioneren in het gesprek.
'Neenee, neenee, danku. In het geheel niet. Het enige wat ik u onder de aandacht zou willen brengen is het feit dat roken duur is, dat geld slechts eenmaal kan worden uitgegeven. Daaruitvolgend zou ik u willen vragen of u, als het u past, eens zou willen nadenken over die uitgave, en dat dan doen met niet alleen uw hoofd maar ook met uw hart. Met andere woorden: Is deze rookwaar echt het product waaraan ik ...'Jaja ik begrijp het  en ongezond is het ook enzovoort enzovoort' kapte Rebecca af 'Jij bent de nieuwe antirook messias en je dacht: ik begin in Kanaleneiland met het uitdelen van vrijblijvende goedbedoelde adviezen in deze tijden van crisis. Prima vent. Maar niemand leest mij de les. Dus ik wens je veel succes bij het vinden van gesprekspartners voor je praatgroep. Ik haak hier af!' 
Dat vond de man jammer. Behalve deze constatering beloofde hij dat hij haar niet verder lastig zou vallen - het deed hem pijn dat zij de conversatie kennelijk zo beleefde - en nam met een hoffelijke buiging, die eruit zag als een schijnbeweging, afscheid, waarbij hij kans zag haar een klein kadootje te overhandigen.
Rebecca was toch afgebluft. Met de sloffen Camel geklemd onder haar rechterarm en in de hand aan het uiteinde daarvan een zak vol gemixt puzzelmateriaal en haar tas en haar linkerhand het kleine pakje schoof ze naar haar auto. Ze pleurde de hele bliksemse boel op de motorkap en viste de autosleutel uit haar tas. Een minuut later had ze alle aankopen op de bijrijdersstoel gestald en een van de twee sloffen geslacht. Een sigaret losjes op de onderlip zat ze achter het stuur. Zoekend naar vuur kon ze het toch niet laten eerst het kadootje open te frummelen.
Het verraste haar op een aangename manier dat er een aansteker uit het vrolijke papier tevoorschijn kwam.
De aansteker werkte prima en weldra hing er een behaaglijke mist in de cabine. Rebecca bekeek de fors uitgevallen aansteker met haar leesbril en ontwaarde in kleine letters de volgende boodschap:
"Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Er is geen wet die daar iets tegen heeft. --Galaten 5:22-23'
Hmmm
Vreemd
En op de achterzijde: 'Laat mij uw vuur aansteken. F. Horizontal 06 35466645'
Communicatie van het niveau Retteketet naar Beter Bed



48.

Aan: Natasjab
Van: DNS
Betreft: optinreality

WAAR BEN JIJ EN DIE FLUIM VAN EEN COLORS MEE BEZIG?
dIT IS BAGGER!
e
EN OOK QUATSCH!!

Aan: DNS
Van Natasb
Betreft: re: Optinreality

IF I WANT YR OPINION I'LL ASK 4 IT!!!!!!

Het was deze uitdraai - tussen hen en twee glazen wijn uitgevouwen - die Tom Plakken met andere ogen deed kijken naar mevr. mr WM Clipart -Enter. Daar zat geen opgesteven koorbaltrut, maar een korfbalmeisje bij wie de afhangende vlechtjes leken op de vrolijke parapluutjes in een bakje sorbetijs.
'Maar Tom', riep dit meisje. Dit is het! Dit is n cruciaal en ook concluderend stuk. Het vrijwaart je van elke verantwoordelijkheid in de Zaak Phil Colors. Sterker nog: we kunnen hiermee aantonen dat je je hebt gedistantieerd van dat hele OPtin-gebeuren. En al in een behoorlijk vroeg stadium. En ...
Whatever', zei De Nieuwe Schrijver. Hij was met tegenzin en een slecht humeur ingegaan op haar uitnodiging om alles nog eens van voor af aan door te nemen. Het was erg genoeg dat zijn favoriete voetbalclub een laf gelijk spelletje aan de broek had gekregen. En dat NOTA BENE van een zaterdagamateur die dankzij een kraslot de eredivisie was ingerold. Alleen omdat hij geen zin had in het kijken naar de pijnlijke herhaling van diutdebacle, waardoor aansluiting met de top ook al geen exlcusief voorrecht meer was, had hij ingestemdmet het verzoek van de topadvocate. Al speelde n mogelijke schadevergoeding ook een forse rol.
Maar in plaats van een formeel deux piece (of zoiets) zat daar tegenover hem eens tijlicoon van Abercrombie; was de staart waarmee Clipart in het dagelijks leven en passent aan een facelift werkte vervangen door iets slordigjes en los. Met stralkende ogen keek ze naar hem op,alsof hij zojuist uit de diepte der zee een oesterparel voor ahd had opgedoken ...
Opeens wou hij geen concluderende bewijsstukken meer. Althans niet op de korte termijn.Hij wou een slepende hoger beroepszaak, waarin hij wekelijks, zo niet dagelijks m,et sdeze Wilke Marie aan de wijn of desnoods natuurazijn zat!
Wat mij in hoge mate bevreemdt, zei het kliphert,in kwestie, terwijl ze n rimpel tussen d'r lieftallige geweitjes trok, is dat je nu pas met dit bewijsstuk komt. Het had ons veel eerder van dienst kunnen zijn.

Ons. Ons? Had ze nou echt ons gezegd.
Het werd niet helder wie van de twee nou het meest in de war raakte van deze gedachte. Wilke Marie bloosde en dook in een indrukwekkende map papier. Eh ... 's even zien. Waar heb ik het? Ah. Hier ja. De naam Tools, zegt die jou iets?
Doesn't ring a bell. Zei DNS.
Shit. Konnie niet gewoon 1 zin in fatsoenlijk Nederlands uitspreken? Wat een would be asshole van een schrijver was -ie toch.

Waar nadrukkelijk wel een belletje rinkelde was in Huize Bold, te Bunschoten Spakenburg. Tahoma liet zich van d'r prijzige waterbed zakken en waggelde naar de deur. Ze lipe nog niet op alle dagen maar wel op roze pantoffesl, die ze had aangeschaft omdat ze voelde dat het een meisje zou worden. Zin in bezoek had ze niet echt.Er was genoeg om over na te denken sinds dat rare ziekenhuisbezoekj. Ze keek door het spionnetje en ontwaarde daar Braat. Hij wapperde ongeduldig met een zakje.
Openmaken. Doe 's OPEN, las ze uit het op en neer bewegende snorretje op zn bovenlip.Plichtsgetrouw duwde ze deur open. Een misselijk makende geur vloog haar aan.
Hier, riep Braat! Een must voor elke aanstaande moeder: smoked haddock!!! Vooral 's ochtendsvroeg .



49.

Het Non-Disclosure formulier was snel getekend. Zijn advocaten wisten wel raad met dit soort prutformulieren als de nood aan de man kwam vond Lasso Tools.
'Vertel Phil, fill me in'.
'Wel' zei Phil. 'Het is allemaal verrassend eenvoudig. We hebben het hier over een concept dat eigenlijk een combinatie is van verschillende bestaande concepten en dat in z'n totaliteit nieuwe deuren opent in de vertelbranche. En dan is er tenslotte natuurlijk nog Dallas-methode om elke eventuele mislukking te laten lukken.'
'Ik vind dit meer dan genoeg informatie voor nu...' brak Natasja in. 'Ik wil nu toch eerst meer horen over uw business proposition wat betreft de autogenese. Het financiële plaatje in grote lijnen. Hoe ziet je  dat voor je? '
'De droom dus' hernam Phil.
'Ja? De droom?' Ga door...' Lasso kwijlde nu voor iedereen zichtbaar.
En Natasja zuchtte voor iedereen hoorbaar.
'Ja de droom'.



'Waaaaaaaaaaaahhhhh! Tahomaaaaaaa!!!
'Nou rustig maar meneer. Gewoon even op uw rug. U heeft toch geen pijn aan uw rug?'
De blur in Jacks ogen en de wilde hallucinatiewereld waaruit hij net ontwaakte maakte dat hij in de ogen van zuster Karin Tahoma herkende.
'Oh schat! je leeft!'  huilde hij. 'En je wilt me op m'n rug!  Ik, ik.... ' Hij liet zich als een vaatdoek ruggelings op het bed zakken.
''Zo ja' zei Karin. 'Ja'  zei Jack 'kom maar'
'Helemaal niet meneer eeuh .... Spelding'   las Karin de naam op de statuskaart kaart bijna goed voor.'Ik ben net klaar met u. U vind het belletje wel hè als u me nodig hebt? Er was trouwens eerder vandaag nog bezoek voor u maar u was er nog niet helemaal bij. Het was een meneer die ongeveer even oud was als u met ook zo'n raar baardje. Hij was erg geïnteresseerd in uw bed en uw matras...'
'Waja...' kreunde een verdwaasde Jack. Hij keek om zich heen voor houvast. Dat kreeg hij niet. Tahoma was veranderd in een zuster. En Phil was geweest. Jack sloot z'n ogen.
'Sorry, maar het bezoekuur is nog niet begonnen' hoorde hij de zuster zeggen



50.

Terwijl ze hijgend neerplofte in de intercity - ze had als gevolg van de gewijzigde dienstregeling de trein maar net gehaald - viste Calcutta Paste haar i-Pad tevoorschijn en klikte op haar favoriete ikoon. Direct verscheen er een keuzevierkant in haar scherm: App2Write wil gebruik maken van uw huidige locatie. Achteloos klikte ze op 'Sta toe'  - waarna tot haar verrassing de halve coupe oplichtte van het vuurwerk dat zich voor haar ogen afspeelde: In dansende confettiregens stond er Gefeliciteerd! De vijftigste aflevering in De Zaak Phil Colors gaat naar jou!!! Maak er iets moois van.
Oioioi! dacht Calcutta - Cutty voor dagelijks gebruik - wat leuk! En toen: Maar kan ik die druk wel aan? Ze scrolde door de voorgaande afleveringen via 'read only' om te kijken waar ze precies zou kunnen aanhaken.



Intussen was Alex Crop veilig maar onverrichterzake thuisgekomen van zijn trip naar het voormalige Zuiderzeedorpje. Wat hij daar had aangetroffen was precies wat hij kende van tv, maar Tahoma had hij niet bereikt. En dat was - hoe kon het ook anders - de volledige schuld van zijn voetbalvriend Jack. Met wie het overduidelijk bergafwaarts ging. Na de verkeerschaos en het verstijfde oudere echtpaar op het zebrapad had Crop tot zijn verbijstering gezien hoe Jack het op een hollen had gezet- een sprint die in de haven was geeindigd. Toen hij samen met een paar toegesnelde passanten en de bemanning van de politiewagen de raaskallende Spelling uit het water had gehesen, wachtte hem een tweede verrassing: in 1 van de twee agenten herkende hij toch duidelijk Ab! Maar die deed alsof hij hem niet kende. Wat was dit helemaal voor soap??? De situatie was zowel bizar als ook ontnuchterend geweest voor zijn verdere voornemens die dag. Tammy, zijn Tammy, zou moeten wachten. Dat leek hem beter. 'Eerst de kluwen ontwarren, dan de trui breien' - hij hoorde het zijn oma nog zeggen ... En hij had andere prioriteiten nu. Als laatste man in de defenseline van zijn Futsalteam droeg hij zijn rugnummer niet zonder reden: hij zou de eerste zijn om de heren eens bij elkaar te brengen en zonder poespas confronteren met de recente gebeurtenissen. In een ontspannen setting waarbij ze allemaal eens uit hun comfortzone kwamen. Hij voegde de daad bij het woord en schreef de volgende mail: Heren! Ik wil de afgelaste wedstrijd van komend weekend graag claimen voor een lollige samenkomst. Ik denk aan karten en aansluitend kaasfondue. Pls confirm. Groet, Croppie.
Bijna per omgaande stroomden de eerste reacties binnen:
- Genoteerd! Ik kan. Klein puntje: ik ben niet zo dol op kaas. Tot dan, Hans
- Zal er zijn. Over welke dag hebben we het? Groetje, Phil
- Heb al sinds m'n 30e niet meer gekart. Te gek zeg! See you. Toon.
- Ja, waarschijnlijk kan ik dan wel. Afzender Ab en Femke Brechen. PS Ik kom natuurlijk zonder Fem.
- Als jullie het niet erg vinden dat ik voor twaalven afhaak ben ik van de partij. Shalom! Flip
Het wachten was nu op Jack.



51

'Rebecca Venster' ...
Rare naam.
Ze zoekt kennelijk een een bed. 
'Geachte heer Colors, beste Phil, ....'
Kennelijk 2 kennen wij elkaar.
En kennelijk 3 van een contact naar aanleiding van mijn laatste mailing.
Waarom herinner ik me dat niet...
Phils gedachten in het schemerduister, starend naar het kattebelletje in zijn hand.
Het was vervolgens niet moeilijk om te deduceren dat zijn moment van afasie waarschijnlijk te maken had met zijn verwarde staat na te het 'busincident'.  Hans Capslocks had zich toen over hem ontfermd. Misschien wist hij meer. Hij zou eens bellen.



'Zeg Tom, had jij eigenlijk een driehoeksverhouding in gedachten voor Rebecca, Hans en Phil?' vroeg Wilke Marie naar de champagne op het nachtkastje reikend. 'Ik vond dat dat er steeds zat aan te komen. Ja toch? Of kon je dat niet zo naar je hand zetten? Had je het daar met Natasja over? Of liet je je leiden door OptIn. Vond je al die input van buitenaf niet te dwingend. Jij hebt toch heel veel fantasie? Die Bouchra komt toch helemaal uit  jouw koker? Zeg eens eerlijk ... die Bouchra, die heb je er voor je eigen plezier, oftewel stiekem sluimerend erotisch genoegen ingeschreven. Hè mannetje. Nee zeg maar niks meer ik weet hoe dat werkt bij jullie soort ... Ja, nu ik erover nadenk ... Zeker als je bedenkt welke deus ex machinarol ze op het einde gaat spelen. Daar kan heer Freud een puntje aan zuigen. Ooohoooo kleine vieze Tommie .... zeg eens Rebecca, Hans en Phil...werd jou opzetje afgeschoten door die heks?'
Tom Plakken vond dat er moest worden nagenoten en niet over 'de zaak' of 'het verhaal' of 'the batlle' geluld. Wat een afknapper.
'Weet je, ik had niks in gedachten ... en ik heb geen zin....'
'Oh, praat ik teveel?'
Wilke Marie leidde nu ook aan een afknapper.
Ze hees haar blote kont uit de sponde en ging koud afdouchen



52

En? Hoe is t met mn kleine garnaal? Braat Commandeur wurmde zich brutaalweg langs Tahoma de smalle gang in.

Goed wel. Zei de zwangere Tammy. En met die van jou?
Magnie klagen. Glunderde Braat. Hij komt en hij staat ... euh ... ik bedoel gaat.  T is net de zon za' k maar zeggen.
Hoe gaat t in de kraam? Vroeg Tammy.
Dat kan ik jou ook vragen, poes! Maar omdat jij t eerst vroeg: uitstekelbaars. Geweldige nieuwe kar, van de verzekering, en meisje Romein doet het ook niet onverdienstelijk.
Meisje Romein? Vroeg Tammy, deinend op dr Premium bed.
Verdana. Verduidelijkte Braat. Ze is geweldig met de panklare en ovenproducten. Ik krijg de gevulde zalmrolletjes niet aangesleept.
Tahoma knikte: Verdana was import. N beetje n steil typetje, maar wel altijd met strak, onaangetast haar.  Of ze sokken en panty's verkocht, in plaats van pangassius en paling. Proper was het woord.
... dus daar wou ik het effe met je over hebben, vervolgde haar baas. De bezetting. Hoe zie je dat zelf?
Zuk meu! Zuchtte Tahoma. Ofschoon dat geen antwoord was, eerder de aanloop er naar toe.
Maar Braat knikte. Ik dacht dat we misschien aan een voorzichtige reintegratie moeten werken. Bijvoorbeeld de woensdag en zaterdag. Tegen de tijd dat de kibbeling spontaan een onbestemd soort satesaus van je meekrijgt, kun je wat mij betreft verlof nemen. Tot het sprotje zich definitief meldt zeg maar. Trouwens, dr vragen mensen naar je.
O ja? Veerde Tahoma op: wie zoal?
Een hele verzameling ringbaarden. Zei Braat. Om het netjes te zeggen.
Niet iemand met een bril? Piepte z'n protege.
Ja hoor s, zei Braat. Ik run een viskraam, geen Hans Anders!



Rebecca Venster was intussen in Kanaleneiland beland. Althans, in haar langetermijn geheugen. In het  nu vroeg ze zich licht paniekerig af of ze dr paspoort wel bij zich had. Het leek haar niet bepaald de omgeving voor een zaak met de illustere naam Dreamwear. Of toch? Toegegeven, iedereen liep hier op pantoffels en in een ochtendjas. Sommigen hadden net gedoucht, blijkens de handdoek die men om t hoofd had geknoopt. En iedereen stak bij wijze van begroeting mekaar een olijf in de mond. Wat leuk! Dacht Rebecca, die zelf ook van eten en andere mensen hield. Ze zag zichzelf in dr eigen wijk al met blokjes kaas rondlopen. Of kreeg je dan problemen met mensen met een zuivelallergie? Hoe dan ook, zat ze hier wel goed? Was dit nog Utrecht? Ze prikte kippig door de rookslierten in de cabine op zoek naar herkenbare communicatievormen. Gelukkig! 'Oost West, Asbest', las ze om het andere raam van de aan weerszijden van haar gezichtsveld geplakte flats. K-eiland for sure. Nu nog op zoek naar die beddentent. Wachtend voor n stoplicht klopte  iemand op het portierraampje. Hee mm'frauw. Kope? Hierrrr. Lekkeere sjuim. Voor in bad! Izzgoet voor jou spiere.
Een soort geestelijk leider met een gehaakt mutsje op en een zwartharige vermomming rond de kaaklijn toverde iets uit zn mouw.
'Bali Flower Vulcan Scrub', las Rebecca met evenveel nieuwsgierigheid als weerzin. Kost dat? Riep ze door de ruit heen.
Foor jou? De helft. Zei de straatventer van Marakech. Iz twee ouro.
Een duidelijk gestolen koopje! In het handvat van het portier lag nog precies dat bedrag. Met een gul gebaar deed ze d'r ook de aansteker bij. Gooieeeiie deal! En meteen een sigaret. Huppekee.
De imam-achtige schonk haar n glimlach minus een hoektand. Salem, dame. Moge doizend bloemebloeie in uw taun. Inshalla.
Insgelijks. Zei Rebecca. En toedelietoejoetoe.
Ze gaf gas en blikte op dr aanwinst. Een scrub! Maar DAT was niet de bedoeling.



53

'Rebecca Venster I presume?' Hij zwaaide de groet deur van zijn winkelpand ruim open. De vrouw kwam nerveus maar toch breed lachend binnen. Kennelijk had Phil goed gepresumed want knikkend stak ze haar hand uit: 'Dag Phil'.Tevreden over zijn openingszin waarmee je tenslotte alle kanten uit kon, bood Phil maar gelijk koffie aan. 'Alles erin!' riep Rebecca hem na.

Ze kent me dus en we zijn op voornamennivo, stelde Phil vast. Niet onaardig. Hij nam zich voor om op onverdachte wijze hun gemeenschappelijke geschiedenis te achterhalen.
'Kijk eens aan mevrouwtje, alles erin met een koekje erbij' zette hij de toon, uit de pantry komend met een dampende mok koffie waarop vaag het clublogo van Feyenoord nog zichtbaar was.
'Ooh wat enig! dat is m'n cluppie!!' kraaide mejuffrouw Venster. 'Dat je dat durft joh, hier in Utrecht...'
'Ach weet je dat is hier niet zo'n probleem. Ik krijg pas een probleem als ik een aanhanger van Raja Casablanca koffie aanbied in een mok van Hassania Agadir'.
Nounou meneer is een kenner dacht Rebecca. Wat een show off. En niet haar terrein.
'We kunnen natuurlijk heel lang over voetbal praten, wat heel gezellig is en wat we bij gelegenheid zeker moeten doen ... ik bedoel de Marrokaanse competitie is zeldzaam interessant enzo maar de bedoeling van mijn bezoek vandaag is echt je bedden aanbieding,
Rebecca frommelde haar zorgvuldig bewaarde flyertje tevoorschijn en las hardop: 'de meest volprezen slaapsensatie ooit de onovertroffen Haästens Vividus'
'En zo is het' zei Phil 'dus gaan we die maar eens even opzoeken'.
Meanderend tussen de één- anderhalf-en tweepersoonsbedden viel Rebecca's oog op een een bed-achtig geval in ikeakleuren met zuignappen en rubberen vlakken. Een en ander verbonden met het stopcontact en voorzien van een afstandsbediening. 'Dus dat is nou een elektrisch bed?' vroeg ze gevat met een hoofdgebaar het vreemde artefact aanwijzend. 'Bijna goed!' riep Phil. 'Het is een andulatiematras. Heerlijk ontspannend na fysieke inspanning of stress. In Duitsland ontworpen, in Zwitserse klinieken getest en de Rode Duivels danken er hun goede prestaties van het afgelopen jaar aan, de Belgische voetbalbond heeft een aanbeveling geschreven. Probeer em gerust uit. Ga liggen en ik zal het dieptemassage-programma even voor je aanzetten.'
'Nou neuh...ik kwam voor de Haästens' stribbelde Rebeca tegen, haar ogen gebiologeerd op het vreemde ding gericht.
'Heb je niet af en toe de behoefte aan een professionele ontspanningsmassage?' vroeg Phil enigszins ablomb.
'Jaja ... dat natuurlijk wel ... ik bedoel euh .... wie niet?'
'Liggen dan!' beval Phil. Daar schrok hij zelf zo van dat hij haar vervolgens overdreven aardig aanmoedigde om zo ontspannen mogelijk de trillende gaven van het bed te ondergaan. Rebecca lag haars ondanks verbluft op de matras. De punten van haar laarsjes ietwat naar elkaar toe.  Gespannen gaf ze weerstand aan de bewegingen van het bed dat volgens Phil aan het kalibreren was. 'Nu beginnen we' zei hij na een een code in de afstandsbediening te hebben getypt. Het bed begon geluiden van een opstijgende helikopter te maken en verschillende plekken op haar rug te 'rullen'.
'Ontspan je nou lekker meid' riep Phil enthousiast. 'Geniet ervan! Relax!
Over zijn schouder zag hij beweging van wellicht een nieuwe klant. Een dame.
'Hey Edith! Wat brengt jou hier!'



54

Razendsnel dacht hij na: hoe lang was ze weggeweest: een maand? Vier dagen? Waar was ze ook al weer heen? Duitsland? Ja natuurlijk, die Swiss Sense megasale. Wat stond ze daar nou te staan? Een omhelzing zat er niet in blijkbaar. Was-ie blij? Leek ze dikker geworden? Al die Duitse koffiebroodjes zeker. Wel een leuk hutseflutsje had ze aan. Kende hij die laarzen? Lang lebe die Ausverkauf! En nu? Wat was het wasvoorschrift bij dit houterige rendez-vous? Was dit een aangekondigd bezoek? Had-ie soms een sms gemist?

Onvoorstelbaar eigenlijk, hoeveel losse, volstrekt onsamenhangende gedachten zich min of meer tegelijk in hem afspeelden. Ze volgden elkaar op als in de aftiteling van een film. Dr zou muziek onder moeten!
Hallo Phil! onderbrak zijn spouse - damahlige Ehevrouw? - zijn stream of consciousness.
Freeze frame: had hij daadwerkelijk 'Wat brengt jou hier' gezegd? Ik bedoel, herstelde hij snel: Edith! Meisje. Welkom terug. Je ziet er goed uit.
Dank je!, zei deze Edith, die enigszins nieuw voor hem was. Ze bloosde licht en leek losjes.
Jaag ik je erg op kosten als ik je ook om een kopje koffie vraag?, vervolgde ze terwijl ze de winkel rondkeek en daar Rebecca ontwaarde, die enorm verdiept leek in het onderstel van een bed, terwijl ze met 1 hand een mok omklemde.
Nee, nee. Natuurlijk niet, pruttelde Phil,  en route naar de pantry waar z'n espressomachine stond. Hij hoopte maar dattie het in 1x deed. Maar nee hoor: juist nu flikkerden alle lampjes: water, bonen en verschonen. Shit!

Phil! zei Edith, die achter hem aangelopen was. Hij draaide zich om en zakte met knikkende knieen in de zoete draaikolk van een mond die op de zijne werd gedrukt. De kus was zacht en warm en ook vloeiend, hij golfde van haar lippen zoals koffieroom. Phil wou er vol in, hij wilde als de strafste zwarte bak deze wervelende wolk in zich opnemen, mellow worden tot in zijn middenrif - hij cirkelde gulzig om haar lippen - het was een gewoonte van gelukzalige vergetelheid-, maar kwam van een kouwe kermis thuis. Edith was al losgeplopt en legde nu een ferme, kleine hand op zijn borst. 'Die is voor de mooie jaren met jou', zei Edith, 'en voor alle bedden die we proefondervindelijk hebben gedeeld. Maar nu ... het is tijd om de lakens te verschonen, zeg maar.
Phil hing half versufd tegen het aanrecht en had moeite zich te herstellen. Ook drong zich een piep aan hem op, een verongelijkt gefluit in zijn oren. Wat raaskalde ze nou? Kwam ze daarvoor hier. op ZIJN terrein nota bene? Hoe durfde ze, met deze hoerige act, die ook nog eens behoorlijk heerlijk was. Nogal makkelijk om de vamp uit te hangen als je iemands bloed wel kon drinken!
Eh ... Edith. Gompie! Wat bedoel je precies? vroeg hij in plaats daarvan behoedzaam.
Ik bedoel dat we allebei iets beters verdienen dan elkaar. zei Edith. Sans rancune enzo. We moeten de lakens verzetten, en ...
Bakens! zei Phil. Je zei lakens verzetten. Maar het is bakens!
Dat bedoel ik nou, hernam Edith. Wij zetten de verkeerde puntjes op de goeie i's en andersom. Maar IK denk bij puntjes ondertussen aan belegde broodjes. Snap je?
Eerlijk gezegd snapte Phil er geen hol van. En tot zijn eigen verbazing was dat een geruststellende gedachte.



55

'Of ik ook kom? Waar?'
Marc Cherzez wist kennelijk van niets. Wat op zich vreemd was.
'De afgelaste wedstrijd! Croppies alternatieve plan met kaasfondue toe. Wat isser? lees jij je mail niet?' prikte Jack.
Na de gezellige lunch tikten de oude vrienden respectievelijk een koffie en een cola weg.
Jack Spelling had lang geaarzeld of hijzelf zou inpluggen in het door Alex Crop voorgestelde alternatieve programma. Een interessant moppie had net zijn pad gekruist...  Hij had overwogen om daar wat testosterongestuurde aandacht aan te besteden. Uiteindelijk had hij toch gekozen voor Crops voorstel: KARTEN! Ook geil. En er was competitie want zijn ploeggenoten hadden al toegezegd bleek uit de 'reply-alls'. Toon Raster was de te kloppen man en Flip Horizontal een dark horse. De rest kon hij  hebben. Inclusief Marc Cherzez die in de Kartsport een eigen wedstrijd zou uitvechten met Crop en Colors om niet als laatste te eindigen.
'Ik weet nergens van. Ik heb geen mail gehad! Wat is het plan? Word ik ergens buiten gehouden?' Licht paniekerig vroeg Marc Cherzez naar het hem onbekende feestje. Rustig legde Jack hem het plan uit en getweeën kwamen ze  tot de conclusie  dat  Marc waarschijnlijk onopzettelijk niet in de mailgroep was opgenomen. Hij zou zich toch aanmelden met een vileine mail en van tijd tot tijd Crop op zijn onzorgvuldigheid wijzen. Maar het zat hem niet lekker dat het ook alle reply-ers niet was opgevallen dat hij, vaste waarde zo niet spil van het futsalteam in het mailverkeer ontbrak.

Terug in zijn auto op weg naar een klant luisterde Jack naar een suf spelletje op zijn favoriete Radio 2. Het ging over keuze's maken. Na de vraag wat je liever deed: een zwerver zoenen of iemands vieze voeten likken, lag nu voor: 'Wat doe je liever ? Drie vreemden doodschieten of 1 bekende?
Oke...
Jack bedacht zich of er zich in zijn directe omgeving een bekende bevond die hij hoe dan ook graag dood had, zodat het dilemma wat makkelijker kon worden verwerkt.
Via Braat Commandeur bracht zijn brein hem bij Tahoma. En via Tahoma bij het nieuwe interessante moppie. Waarna hij voor zichzelf een nieuw, meer opportuun dilemma had geschetst: Tahoma of nieuw moppie? Oftewel: Tahoma of welk nieuw moppie dan ook.

Jack stuurde de eerste afrit af en zette koers richting Bunsschoten Spakenburg



56, 57 en 58

Er waren weken zo niet maanden overheen gegaan. Maanden waarin De Crisis wild om zich had heen gegrepen, sommigen had verrijkt en anderen tot aan de rand van de financiele afgrond had gebracht. Slechts de creatieven hielden stand, simpelweg omdat ze hadden besloten om dan maar lukraak aardes rondgang om de zon te volgen. Eltse dei opnei, in onversneden Fries.

Voor Rebecca Venster was het moment waarop ze had bedacht dat het geven van andulatiemassages niet alleen een unieke maar ook een enige mogelijkheid was om een positieve wending te geven aan haar ontslag uit de papierwikkelbranche inmiddels zo vaag als een krant uit de jaren dertig. Ook was er nooit een Haestens gekomen – er was op zeker ogenblik een elektrisch bed bezorgd, met een kaartje erbij: May Colors brighten your world from this day forward … een nogal merkwaardige tekst. Maar omdat het allemaal kosteloos was gebeurd, een niet te verwaarlozen factor, had ze de aanbieding geaccepteerd, een kamer in alle kleuren van de regenboog geverfd, een cd-tje gebrand met allerhande vogelgeluiden – van merels in de morgen tot en met een kip in doodsnood - en een mini geplaatst:  fysieke pijnen maak ik de mijne. Komt u niet vaak genoeg toe aan een ontspannen rugligging, probeer dan mijn professionele matras. Alles is trilling, alles is verbinding. Gratis koffie!, gevolgd door een telefoonnummer, en een alias: Sana Helper.

Boom! Indi Stamkut was de eerste die het effect van het dreunende bed kwam ondergaan. Ze was een kennis/vriendin van Natasja, in het dagelijks leven zogeheten Twittercoach en naar eigen zeggen gespecialiseerd in tekstberichten met een minimale inhoud voor maximaal effect. Tijdens haar eerste sessie in een reeks van zes legde ze uit dat dankzij Twitter de wereld begrijpelijker werd omdat er in universele tekens werd gecommuniceerd. Dat het bovendien een zegen was dat nuances verdwenen omdat die voor onnodige en vooral tijdrovende complicaties zorgden. Je kon bijvoorbeeld schrijven ‘@albertheijnman bedankt voor weer een #wuppie. M’n oma heeft dr verzameling nu compleet #LUL.

‘Kijk’ zei Indi, de hashtag en de hoofdletters maken er een topic van plus je hebt niemand beledigd. Ondertussen laat je in ultra weinig tekst weten dat de grote AH voor een duppie op de eerste rang wil zitten en niet op jouw maar op zn eigen kleintjes let. Een kruidenier avant la lettre. Leve de grijze massa, zeg ik. Grijs as in neither black nor white.

‘Jaja’ antwoordde Rebecca. Maar mag ik je een persoonlijke vraag stellen: heb je ooit overwogen je naam te veranderen? Ik bedoel … eh … tja, hoe zal ik het zeggen …

‘Are you kidding?’ zei haar klant. At Stamkut. Jeeeeeezz. Weet je wel hoeveel volgers dat oplevert?’

 

UITGEVERIJ MIRENCO FAILLIET, Beter Bed ontspringt dans – kopte in een parallel universum de krant. Het was de zaterdageditie. Hij lag opengevouwen aan de voeten van de heren Alex Crop en Phil Colors, die elkaar bij de viskraam in het winkelcentrum waren tegengekomen en nu ruggelings tegen de gevel van de bakker waren neergestreken om in het zonnetje van hun respectievelijke aankopen te genieten.

Vet lauw, die crabsticks, zei Crop. En dan bedoel ik ook vet en lauw. Heb je die nieuwe kar van Commandeur gezien?

Huhhuh’ antwoordde Phil. Het was de eerste keer dat ze indirect refereerden aan het incident met de bus, waarvan inmiddels de ware toedracht naar buiten was gekomen.

Die Jack toch! Hernam Crop.

HuhHuh, beaamde Phil, terwijl hij een grotesk stuk kibbeling aan de haak sloeg. Merkwaardig hoe iets wat allang niet meer leefde bleef spartelen.

Ben je d’r zondag ook bij? Vroeg Crop.

Mmmm, weet nog niet, antwoordde Phil. Ik heb het niet zo op doopdiensten.  Onder elke kazuifel schuilt wel een duivel. Bovendien moet ik aan mn statistieken werken ….

Ja, hoe staat het daarmee, informeerde Alex. Los van de uitkomst wil ik dat je weet dat ik persoonlijk vind dat we die veteranen-optie moeten doorzetten. Ook al ben ik de jongste!

Mmmm, zei Phil nogmaals. Maar eh, ik begrijp dat Jack en jij ….

Ja, we zijn peter en peter. Glunderde Crop. Chemau!  Dat brengt de zaak weer in balans. Alhoewel ik nooit gedacht had … Ik bedoel: FLIP. Of ALL people.

Ja. Zei Phil. Of ALL people. Diepe wateren, stille gronden. Zoiets. Of andersom, daar wil ik afwezen. Weet je dat ik het best vreemd vond dat onze vrome Flip altijd en overal zijn blote tors moest flashen? Verbouwingen, verhuizingen, zelfs een tuinbank van drijfhout moest in t-shirtloze staat aaneen geklonken.

Tja, zei Crop. En dan die herhaalde vruchten van de geest: liefde, zachtmoedigheid, geduld … Misschien waren appels en peren beter geweest. Hoe heet trouwens je proefschrift?

He wat? zei Phil, die nog aan de hoekige spierbundels van Horizontal dacht, en aan zijn eigen arm die na de val in de winkel nooit meer de oude was geworden.  Het deed nog het meest denken aan een zielige parkiet die in een te klein kooitje de lust tot zingen was vergaan.  Zoals je in Frankrijk veel zag. En dan de vraag of hij ooit nog een krachtige backhand kon slaan …

Accumulating signals. Zuchtte Phil. Althans, dat is de werktitel.

Nooit gedacht dat je het in je had. Zei Crop

Phil wist niet wat hij met deze opmerking moest.

I’ll take that as a compliment, zei hij dus maar.

 

59 en 60

 

Ondertussen was er ook recht gedaan. Allereerst in de zaak Spelling versus Viskraam/Gemeente. Dat kwam zo. Na zijn laatste vergeefse tocht naar Bunschoten Spakenburg was Jack in een rechte lijn naar zijn ex gereden.

Jack! Zei Rebecca. Wat nou weer?

Rebecca, ik … ik. Fuck! Help me asjeblieft.

Een fuck zit er niet in, helaas. Zei zijn voormalige spouse, met een karakteristieke felheid. En ik heb geen wijn in huis. En ik ga het ook niet halen. Ik ben 300 hersencellen kwijt en twintig rimpels rijker sinds onze laatste orgie. Groene thee kun je krijgen en nog wat andere kleuren. But that’s it.

Fine by me, zei Jack.

Zijn algehele ontreddering alarmeerde the soft spot Rebecca.

Ze liet hem proefliggen op de recent gearriveerde andulatiematras en bij het zevende programma kwam Jack bij de naden los. Het hele verhaal over de wilde busrit kwam eruit.

Ik kan er nog steeds niet tegen, jammerde Jack. Dat vrouwen vrouwen willen. Ik was er vast van overtuigd dat het een spelfout was. Dat er ergens een t moest staan. Messing en groef, pulletje, lulletje. Het maakt mij niet uit hoe je het noemt, maar dat is de natuur voor mij!

Welcome in the brave new world. Zei Rebecca, en schakelde moeiteloos door naar programma 8.

Afijn, zei Jack.  Blinde paniek, frustratie. Het idee dat Braat …

Braat is stoere praat, interrumpeerde Rebecca. Slick aan de buitenkant, een bruine burgerman van binnen. Maar ik zou aangifte doen. Proactief.

Proactieve aangifte, pffft. Zei Jack. Is there another kind?

Ik bedoel, verduidelijkte Rebecca, dat ik naar de politie zou gaan. Lijfelijk. Dus niet online.

 

De rechter oordeelde later mild omdat er alleen maar blikschade was geconstateerd. De schadevergoeding aan Braat Commandeur ging de boeken in als ‘boter bij de vis’. Voor Jack was er een taakstraf, uit te voeren in Brussel bij parlementariers die aan EU leden (energem ubique), een zeldzame ziekte, waarbij sprake was van een tot nog toe medisch onverklaarbaar energielek.

 

Veel strenger was het gerechtelijk oordeel over De Nieuwe Schrijver, in zijn zelf aangespannen hoger beroep. Zijn raadsvrouwe – de weledelgestrenge Wilke Marie Clipart Enter – had op persoonlijke gronden zich teruggetrokken uit de zaak.  Daar werd de geeiste schadevergoeding afgewezen. In het vonnis noemde de rechter het ‘een gotspe dat zelf-geaccrediteerde schrijvers de zuivere rechtspraak voor eigen gewin aanwendden. En dat te allen tijde voorkomen moest worden dat een slapjanus als De Nieuwe Schrijver schadeloos zou worden gesteld voor de gevolgen van zijn eigen  middelmatigheid en plagiaat’. Niemand kon er een touw aan vastknopen, maar het woord slapjanus was in de schriftelijke neerslag tweemaal onderstreept. De pers smulde ervan, en speculeerde dat de voormalige advocaat van de verdachte zou hebben bijgedragen aan de bewoordingen van de rechter, aangezien het algemeen bekend was dat zij regelmatig ‘van togaatje wisselden’.